मेक युवर वीकनेस अँज अ स्ट्रेंथ

खूप लोकांना आपलेच दुःख कवटाळून मीच कसा या जगातील दुर्दैवी असे म्हणायची सवय असते. खरं तर दुःख प्रत्येकाला च असतं पण काही जण ते दाखवतात तर काही जण त्यातूनच आपला मार्ग काढतात. सर्वात महत्वाचे दुःखानंतर जे सुख मिळते ते फारच अविस्मरणीय असते.
परवा fb वर अशाच एका व्यक्तीविषयी वाचले ज्याला दोन्ही हात नाहीत तरीही तो उत्तम चित्र काढतो तेही पायाच्या अन् तोंडाच्या सहाय्याने. केवढे अफाट आहे हे!
तो त्याचा कुंचला एखाद्या सराईत चित्रकारा इतकाच शिताफीने कधी तोंडाने तर कधी पायाने फिरवत उत्कृष्ट अन् अत्यंत बोलके असे चित्र रेखाटतो.
हा माणूस एक प्रातिनिधिक उदाहरण आहे की ज्यांच्या कडे कसली तरी शारीरिक कमतरता असते तरीही ते न डगमगता आपल्या ध्येयाच्या दिशेने चालत राहतात.
आपल्या कमजोरीचा बाऊ न करता तिलाच आपली ताकद बनवतात. हळूहळू लोकही त्यांचे वेगळेपण मान्य करून त्यांना आपल्यात सामावून घेतात. हाच तर खरा त्या व्यक्तींचा सन्मान होय.
म्हणून च माणसाने नेहमी आपल्याकडे जे आहे त्याचा योग्य उपयोग करून घ्यावा अन् जे नाही त्यासाठी रडण्यापेक्षा जे आहे त्यातच आनंद मानावा. नाहीतर कल्पित अशा मृगजळापाठी धावता धावता कधी दमछाक होऊन आयुष्य मेटाकुटीला येईल ते कळणारच नाही.

देव पण न जाणे
कशी माणसे घडवतो
एखाद्याला खूप सारे देतो
तर दुसऱ्याला मात्र उपाशीच ठेवतो
दात आहेत तर चणे नाहीत
अन् चणे आहेत  तर दातच नाहीत
अशीच गत करतो
पण देवा तुला काय माहित
तूच निर्मिलेला हा मनुष्य प्राणी आहे
बुध्दिमान
तो लढवितो शक्कल
कमजोरीलाच बनवितो ताकद
करतो असाध्यालाही साध्य
मिळवितो खूप सारा सन्मान
जगतो आयुष्य ताठ मानेनं
अन् उजळ माथ्यानं तहहयात

मृणाल वाळिंबे