मारव्याचे एकाकी स्वर
मावळतीला झालेला सूर्याचा अस्त
बावरलेल्या संध्याकाळी
जाणवणारा बोचरा गारवा
मिट्ट काळोख्या रात्री
बहरत जाणारा थंडावा
रक्त गोठवणारी थंडी
हातपायावर येणारा शहारा
अशातच अचानक आलेला
वाफाळलेल्या कॅाफीचा वास
अन् क्षणार्धात तरळल्या
साऱ्या जुन्या आठवणी मन:पटलावर
गुलाबी थंडीत
उऱ्तरोऱ्तर बहणाऱ्या
रात्रीसंगे
छाटलेल्या त्या गप्पा
मैत्रिणींसोबत घेतलेले
ते कॅाफीचे घुटके
छान शांत असे
स्व:तसाठी काढलेले
ते निवांत क्षण
हीच तर आहे
खरी जीवनाची पुंजी
मृणाल वाळिंबे
