आयुष्याचं गमक


दुःख दुःख करत
माणूस जगणेच विसरतो
अन् त्या दुःखालाच कुरवाळत जगत राहतो
पण कधीतरी द्या विसावा
या मनातील दुःखाला
विचार मनाला तू या आधी कधी हसला बाबा
नाहीना ,
तेच तर म्हणते मी
आयुष्याचा पतंग उडविण्यासाठी
दुःखाला टाका मागे
बोट धरा सुखाचे
म्हणजेच तुमचा पतंग
घेइल गगनी भरारी
अन् होईल तुमची सरशी
दरवळू द्या आयुष्याचा
गंध मोगऱ्यासारखा
बहरु द्या आयुष्य
वटवृक्षा सारखे
उजळू द्या लाख ज्योती
न मोजता येणाऱ्या
अन् इतरांना तोंडात
बोटे घालायला लावणाऱ्या
असाच असू दे आलेख
तुमच्या आयुष्याचा
वरवर चढणारा
हेच तर आहे गमक
जगण्याचे अन् जीवनाचे


          मृणाल वाळिंबे