कळीचे मनोगतं

एक होती छोटीशी कळी
तिला उमलण्याची भारी घाई
हळुवार अलगद ती उमलली
अन् टपोरं फुलं झाली
पाहून आपुले रूप टपोरे
ती झाली भलतीच खुश
अवचित एक भ्रमर आला
तिच्याभोवती फिरू लागला
कळी भ्याली अन् सिकुडली
मग एक पोपट आला
टपोऱ्या फुलावर बसला
कळी आकसली
करु लागली देवाचा धावा
देव प्रकटला अन् म्हणाला
काय गो माझी बाय
कळी थरथरली
अन् म्हणाली
लहानपण देगा देवा
मी आपुली कळीच छान 
उगीच धरून बसले हाव
आता नाही मागणार काय
मला कळले हळूहळू मोठे व्हावे
म्हणजेच आहे   गंमत त्यात


                             मृणाल वाळिंबे